Τελευταίο γεγονός ή γεγονός του τέλους;

Είναι ξεκάθαρο σε όλους πως, γεγονότα, συνθήκες και εξελίξεις άλλοτε… βραδυφλεγείς, αναφλέγονται και σβήνουν τα τελευταία χρόνια με ταχύτητα πυροτεχνήματος. Ο χρόνος παίζει fast forward και εμείς σοκαρισμένοι, καθηλωμένοι παρατηρητές, βλέπουμε τα γεγονότα να βομβαρδίζουν τον κόσμο μας απ’ όλες τις κατευθύνσεις.

Πίστη στο πολίτευμα και το πολιτικό προσωπικό, αξιοκρατία, ισονομία, δικαιοσύνη, θεσμοί, κοινωνική ειρήνη, βομβαρδίζονται και αμφισβητούνται καθημερινά από εξελίξεις και ανατροπές, σε μια δίνη με εμάς στο κέντρο της, όπου ο χρόνος έχει παραμορφωθεί, φαντάζοντας απλωτός και ταχύς μακριά μας και παγωμένος, σχεδόν σταματημένος, όσο μας πλησιάζει.

Πολλοί από μας αισθανόμαστε κυριολεκτικά να πιεζόμαστε υπό το βάρος των εξελίξεων και να καθηλωνόμαστε σε μια ακινησία, με το ειδικό βάρος της κρισιμότητας των στιγμών τόσο μεγάλο, σχεδόν απειροστό, που μπροστά του η ζωή μας, τα θέλω μας, το τώρα μας ωχριούν και είναι έτοιμα να συνθλιβούν.

Ο χρόνος ο ίδιος έχει παραμορφωθεί,περίπου σταματήσει, όλα είναι τώρα και τίποτα σχεδόν δεν συμβαίνει. Παρά μόνο ένα.

Η κρίση.

Ζούμε κρίση, σκεφτόμαστε κρίση, παλεύουμε κρίση. Βρισκόμαστε μέσα στην κρίση.

Δεν υπάρχει ούτε πίσω, ούτε μπροστά.

Ούτε πριν, ούτε μετά.

Μόνο τώρα. Μόνο εδώ. Μόνο κρίση.

Μια μαυρίλα έχει απλωθεί στη ζωή μας, μαυρίλα που μας καθηλώνει στο πουθενά.

Μαυρίλα την οποία μπορεί εμείς για πρώτη φορά να γνωρίζουμε και να υποδεχόμαστε στις ζωές μας, που νομίζουμε πως είναι απόλυτα προσωπική και αφορά μόνο εμάς, είναι όμως όχι απλά γνωστή, αλλά και τόσο διάσημη που, εκτός από όνομα, απολαμβάνει και μια ολόκληρη θεωρία για την Αυτού Μεγαλειότητά Της.

Την λένε Μαύρη Τρύπα και η θεωρία που την περιγράφει είναι αυτή της Σχετικότητας (ναι, καλά διαβάσατε).

Μια θεωρία συμπαντική που-εντελώς απροσδόκητα- εγκατέλειψε για λίγο την αστρική της γαλήνη,συντρέχοντας προς βοήθειάν μας για να μας εξηγήσει τι και γιατί μας συμβαίνει και ακόμα πιο σημαντικό, να μας χαράξει με ακρίβεια τον δρόμο διαφυγής από αυτή την φοβερή χρονοπαγίδα.

Η Γενική θεωρία της Σχετικότητας λοιπόν, αναφέρει ότι οι μαύρες τρύπες μπορούν να υπάρξουν στη φύση οποτεδήποτε συγκεντρώνεται σε ένα χώρο επαρκής ποσότητα μάζας. Όταν, σε οποιονδήποτε χώρο, η μάζα αυξήσει την συγκέντρωση και πυκνότητά της σε απειροστό βαθμό, δημιουργείται τρύπα μέσω της επονομαζόμενης βαρυτικής κατάρρευσης, όπου ύλη και ενέργεια συνθλίβονται και γίνονται ένα και αναπόφευκτα καταρρέουν σε ένα μοναδικό σημείο, μία μοναδικότητα (singularity).

Αυτά στο σύμπαν. Για να δούμε όμως τι γίνεται και στην …κοσμάρα μας, στο δικό μας σύμπαν και ας το συγκρίνουμε με ό,τι λέγαμε λίγο πιο πριν.

Ο χώρος στην περίπτωσή μας δεν είναι άλλος από την κοινωνία μας, όπου χρόνος και βαρύτητα ισχύουν το ίδιο, ενώ ως μάζα ορίζονται τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα, τα οποία, όπως όλοι συμφωνούμε, αυξάνουν την συγκέντρωση και πυκνότητά τους συνεχώς τα τελευταία χρόνια. Αποτέλεσμα αυτής της υπερσυγκέντρωσης, η δύναμη της βαρύτητας να γίνεται πιο ισχυρή και να παραμορφώνει τον χώρο και τον χρόνο γύρω μας όλο και εντονότερα, κάτι που όλοι μας βιώνουμε καθημερινά, καθώς αισθανόμαστε τους εαυτούς μας σχεδόν παγωμένους και τα πάντα γύρω μας να τρέχουν.  Κι όπως λέει και η Θεωρία, με την αύξηση της πυκνότητας της μάζας των γεγονότων, αυτό που απομένει για την δημιουργία της δικής μας μαύρης τρύπας, είναι ύλη και ενέργεια να συνθλιβούν, καταρρέοντας σε ένα μοναδικό σημείο, μία μοναδικότητα (singularity).

Απέχουμε λοιπόν μια…μοναδικότητα από την κατάρρευση. Και ποια είναι αυτή;

Η μοναδικότητα της Κρίσης.

Η ‘’ελληνική’’ μας μοναδικότητα, αυτή που ορίζει την απαρχή της δικής μας μαύρης τρύπας, είναι εκείνη που διαμορφώνεται από τον συνεχή βομβαρδισμό γεγονότων, ολοένα και πιο ακατόρθωτο να ξεχωριστούν μεταξύ τους, που τείνουν να εξισωθούν, αφομοιωθούν, ομογενοποιηθούν όλα σε μια ενιαία και αδιαίρετη αναφορά, αυτή της Κρίσης.

Επιτρέψτε μας λοιπόν, dear Albert, να σας συστήσουμε, την Κρίση, την δική μας μοναδικότητα, ze Greek singularity, ‘’Greekularity’’ εφ’εξής , το δικό μας εισιτήριο για την  Μαύρη Τρύπα.

Κρίση που αισθανόμαστε όλοι να οδηγεί τον ορίζοντα των γεγονότων μας σε μια παραμόρφωση τόσο ισχυρή, που δεν θα υπάρχουν πια μονοπάτια που να είναι σε θέση να οδηγήσουν μακριά της και όλα θα είναι ένα, μόνο αυτή.

Βρισκόμαστε όλοι εκεί, στο μεταίχμιο, στο όριο της βαρυτικής μας κατάρρευσης ως πολιτικό σύστημα, ως κοινωνία, ως άνθρωποι ο καθένας μας ξεχωριστά, έτοιμοι να συνθλιβούμε από το ίδιο μας το βάρος και την ολοένα και αυξανόμενη μάζα γεγονότων που συσσωρεύεται πάνω μας εξαιτίας της Greekularity.

Ένα βήμα μακριά από την οριστική κατάρρευσή μας και τον εγκλωβισμό μας στο…τίποτα.

Κι ένα βήμα όμως μακριά από την ίδια την λύση, τον δρόμο διαφυγής.

Γιατί η λύση υπάρχει, καθώς το πρόβλημα αναλύθηκε, προσδιορίστηκε, όπως μαζί και οι αιτίες που το δημιουργούν και κυριότερο οι σταθερές που το επηρεάζουν, ο χρόνος και η πυκνότητα των γεγονότων.

Σταθερές που το μόνο που θα χρειαστεί είναι να απλώσουν, να ανοίξουν, να ελαφρύνουν από πάνω μας.

Μια, σχεδόν ομοιόμορφη, μάζα γεγονότων που πρέπει να αραιώσει, εξασφαλίζοντας το άπλωμα του πολιτικού μας χρόνου, όπως επίσης και την αποσυσσώρευση άλλων πολιτικών γεγονότων.

Ορίζοντας τις επικείμενες εκλογές ως το τελευταίο γεγονός της Κρίσης, μετά το οποίο θα οδηγηθούμε σε ένα ξέφωτο κενού, λευκού πολιτικού χρόνου για να αποσυμφορηθεί η κοινωνία και να πέσει η βαρύτητα του συστήματός μας.

Αυτό το τελευταίο γεγονός, απ’ όπου θα προκύψουν κυβέρνηση και Κράτος χαμηλών τόνων και εργώδους προσπάθειας, που θα ελαχιστοποιήσουν τα ‘’βαριά’’ και μονοσήμαντα πολιτικά γεγονότα της Κρίσης και θα βομβαρδίσουν την μοναδικότητά της με πολύχρωμες, πολυσήμαντες εξελίξεις ανάπτυξης, προόδου και εθνικού οράματος.

Και μια κοινωνία αποφασισμένη να  υπερβεί τον αυτισμό της, αποστρέφοντας το βλέμμα της από τον μαύρο ορίζοντα των γεγονότων, αναζητώντας εφ’ εξής μονοπάτια που οδηγούν στην ευημερία, την καλύτερη ποιότητα ζωής, την κουλτούρα συνευθύνης και αλληλεγγύης.

Κι ένας λαός που θα πετάξει το βάρος των εξελίξεων από πάνω του και θα σταθεί με αυτοπεποίθηση στο ύψος του, παίρνοντας δύναμη από την θαραλλέα αναγνώριση των λαθών του.

Κι ανθρώποι που θα χαμηλώσουν το βλέμμα από την δίνη των γεγονότων, κοιτώντας το σημείο που στέκονται και κάνοντας ένα μικρό και σταθερό βήμα πίσω, έξω από τον στροβιλισμό των μαύρων ειδήσεων, επανακτώντας την περπατησιά τους στον δρόμο της δικής τους ζωής, των ονείρων και της συμπόρευσης με συνανθρώπους σε μια περιπέτεια που ανήκει μόνο σε αυτούς.

Η ζωή όπως την ξέραμε τελειώνει την Κυριακή, μας περιμένει μια άλλη το πρωί της Δευτέρας, μέσα ή έξω από την Κρίση, την μαύρη τρύπα του δικού μας σύμπαντος.

Σε κάθε περίπτωση, απέχουμε μόλις ένα γεγονός.

Το τελευταίο γεγονός ή το γεγονός του τέλους.

Μάνος Χουρδάκης